Het verhaal over de vrouw die alles opgaf om weer thuis te komen in zichzelf

Geschreven door Lisa de Bruijn

Mijn reis begint…

…in een klein zolderkamertje in het centrum van Rotterdam. Gebroken witte muren, dromenvangertjes hangend van het plafond, een lief houten balkonnetje. Ik was verliefd op deze plek, mijn veilige haven, schrijfholletje, hoeder van oneindig veel gezellige avondjes, roesjes, liefdes, stiltes. Ik was Songwriting student aan het conservatorium. Als één van de vijf uitgekozen auditanten voelde ik me uiterst vereerd om hier te mogen studeren. Ik leerde alle kneepjes van het vak; hoe je catchy songs schrijft, je brand vormgeeft, hoe je opvalt in de industrie. Ik wilde graag mijn geld gaan verdienen met muzikant zijn en ging er alles aan doen om aan deze voorwaarden van een ‘succesvolle artiest’ te voldoen. Mijn lange, dromerige folkliedjes (die op deze school niet echt begrepen werden) veranderden langzaam in radioklare popmuziek, mijn zachtaardige karakter verdween onder een vluchtige, harde beschermlaag. Voor ik het wist was ik compleet, in alle opzichten, mezelf kwijtgeraakt. Verkoos gezien en gevalideerd worden boven trouw blijven aan mijn hartenstem. Cum Laude afstuderen en mijn diploma ophalen was dan ook het punt waarop ik de grootste disconnectie ooit voelde met mijn creativiteit en eigen authentieke zelf.

Gelukkig stond er een paar steden verderop een busje op mij te wachten. Anna, mijn oude Mercedes ambulance, die ik richting het einde van mijn studie kocht en samen met de hulp van allerlei lieve mensen om mij heen ben gaan ombouwen tot huisje op wielen. In het weekend trok ik de grote stad uit met een backpack op mijn rug, de hoge gebouwen langzaam verdwijnend uit het frame, om in mijn busje te overnachten in een slaapzak. Ik wilde bij haar zijn, deze nieuwe energie voelen, het avontuur en de vrijheid ervaren. Ik kon hier eindelijk uitrusten. Ik had een escape. Maar ieder weekend werd ik steeds huiveriger om de snelle stad weer in te moeten, naar de plek terug te keren waar ik niet mezelf kon zijn. Het werd me al snel duidelijk dat dit niet langer meer naast elkaar kon leven, dat het tijd was voor mij om voor altijd de bus in te stappen en een nieuw verhaal te gaan schrijven. Dus liet ik alles achter. Mijn huis, mijn vrienden en het meisje die de mensen dicht bij mij kennen als “Stads-Lisa”. Ik startte de motor en stapte mijn nieuwe leven in. Een enkeltje naar het grootse, onbekende.

Tijdens mijn eerste weken in de bus belandde ik in het prachtige bos van de Veluwe en was er niets dan stilte, bomen, zonlicht en rust. Alles achterlaten schiep ruimte, die in het begin heel onprettig voelde: al mijn kaders, maskers, veilige havens en comfort zones waren achtergebleven in Rotterdam. Stads-Lisa was ik niet meer (zij dwaalde nog steeds ergens rond in de Witte de Withstraat). De lange manteljassen en hoge hakken werden sokken in sandalen en hippie-rokken. Wie was ik dan nu? Het was tijd voor mij om vanuit volledige overgave deze leegte aan te gaan kijken, tot de leegte veranderde in ruimte. Ruimte waarbinnen ik mijn authentieke zelf kon gaan ontdekken. Het pad dat voor mij uitgestippeld is in dit leven. Langzaam maakte ik weer contact met een vrouw, die ergens heel diep vanbinnen in mij verstopt zat. Een vrouw die leeft vanuit haar hart, spreekt vanuit haar eigen waarheid en eigenzinnig is. Eigenlijk kun je zeggen dat ik weer terugging naar wie ik was als klein meisje. Kleine Lisa, die vervuld was van dromen, veertjes en takken verzamelde om krachtstokken mee te maken, met de maan en de vogels praatte en maar één ding wilde: haar stem en haar verhaal aan de wereld laten horen. Maar het pad van ‘professioneel muzikant’ voelde sinds mijn conservatorium-studie eigenlijk alleen maar onhaalbaar. Een ‘hitsong’ schrijven, het snelle tempo van de mainstream industrie bijhouden, zoveel mogelijk streams krijgen, op tv en de radio komen, mijn naam op grote billboards zien. Dat lukt mij nooit, dacht ik. Ik raakte mijn gitaar maanden niet aan en ook mijn stem weerklonk steeds zachter.

Wat ik niet wist op dat moment, is dat creatie alleen kan stromen vanuit ontspanning. En ontspanning ontstaat wanneer jij je kan laten zakken in jouw eigen authenticiteit. Wanneer je je veilig kan voelen bij jezelf en vanuit die plek jouw eigen vorm mag bedenken. Wanneer je contact kan maken met dat kleine kindje in jou en zijn/haar dromen eert. Op een manier die voor jou kloppend voelt. Mijn hart droomde van deze bestemming. Met een diepe zucht liet ik mezelf achterover vallen in het hoge gras en wenste ik dat ik dit paradijs mocht ontdekken.

“Wat ik niet wist op dat moment, is dat creatie alleen kan stromen vanuit ontspanning. En ontspanning ontstaat wanneer jij je kan laten zakken in jouw eigen authenticiteit.”

Een nieuw verhaal

Een paar maanden later stond ik rond een enorm kampvuur met 9 andere nomaden op een kampeerterrein in Leusden. Met de eigenaren van de camping sloten we een deal dat we tijdens de wintermaanden op het terrein mochten verblijven. Daar, in dat geborgen sparrenwoud, omringd door gelijkgestemden, vond ik mijn thuis. Bij hen, op die plek, en in mezelf. Ik ontdekte liefde, verbinding, een community en een nieuwe veilige haven. Ik had het paradijs gevonden. Dankje universum. Tijdens deze winter werd het tijd voor mij om écht naar binnen te kijken en te reflecteren. Als het ware te ‘winteren’ in mezelf. Mijn grootste thema’s waren zelfliefde en -vertrouwen, me thuis kunnen voelen in mezelf, vanuit mijn eigen waarheid leven en - zoals verwacht - hoe ik op een nieuwe manier, in een nieuwe vorm, toch mijn creativiteit als muzikant kan uiten. Hoe ik toch de droom van dat kleine meisje tot werkelijkheid kan brengen.

Mijn belangrijkste inzicht in dit grote geheel is geweest dat ik ten alle tijden mijn eigen vorm mag bedenken en op mijn eigen kracht kan vertrouwen. Het was tijd om te erkennen dat ik een gift heb gekregen en die met de wereld kan (misschien wel moét) delen. Het was tijd om mijn gitaar weer te pakken en een nieuw verhaal te gaan schrijven. Eentje die helemaal past bij wie ik diep vanbinnen ben. Het was tijd om weer in mezelf te gaan geloven. Zo veel dat ik niet eens meer de behoefte voel om mezelf te bewijzen. Dit was het begin van een complete wedergeboorte van alles dat Liza Weald ooit heeft betekend voor mij. Langzaam gingen mijn liedjes weer over datgene wat er in mij leeft: mijn liefde voor de natuur, mijn zelfontwikkeling, spirituele ontwaking, verbinding met alles dat leeft en de nieuwe wereld waar mijn hart zo van droomt. Meedoen aan wedstrijden en prijzen winnen veranderde in kleine, intieme sessies rond het vuur waarin ik voor mijn gevoel veel meer in beweging zet, mijn waarde laten afhangen van het aantal streams op Spotify veranderde in mijn waarde ten alle tijde van binnenuit voelen, zonder enige voorwaarde. Ik voelde dat ik mijn muziek niet meer wilde zien als een product, maar als een medicijn. En dat er vanzelf mensen op mijn pad komen wiens harten ik kan raken met mijn stem. Vanuit ontspanning.

Met mijn muziek wil ik de universele taal van de ziel spreken. En vanuit deze plek van bezieling en heling kreeg Liza Weald een tweede tak erbij: Liza Weald in ceremonie. Live-muziek tijdens cacao- en truffelceremonies, vuur- en vrouwencirkels. Helemaal terug naar de bron, met mijn blote voetjes in Moeder Aarde. In dat sneeuwwitte Narnia-bos leerde ik om weer in mijn eigen kracht te geloven en mijn zielenlied te zingen. Te luisteren naar mijn hart en het pad te volgen dat bij mij past. Ik kwam weer thuis in mezelf door volledig, vanuit ieder opzicht, in mezelf te vertrouwen en ten alle tijden trouw te blijven aan wie ik ben.

Naast live-muziek in ceremonies ontwikkelde ik Stembevrijding ceremonies, omdat ik geloof dat wij allemaal onze eigen sound healers zijn. Wij dragen ons eigen medicijn in ons, klanken waarmee we onszelf en de wereld om ons heen kunnen helen. En vanuit die heling zullen wij als collectief, samen gaan bouwen aan een nieuwe wereld. In mijn hoofd stel ik het me altijd voor als een soort Tuin van Eden, maar eigenlijk is deze nieuwe wereld een staat van Zijn die we allemaal van binnenuit kunnen bezielen. Wij ZIJN de nieuwe wereld. Middenin de maatschappij kunnen wij op onze eigen(zinnige) manier gaan leven en onze diepste verlangens uitdragen.

Vanuit mijn busje, ergens in the middle of nowhere (voor zover dat kan in Nederland), ben ik verbonden en leef ik mijn eigen leven. Ren ik als kleine Lisa op bloten voeten door het gras en luister ik naar de zingende vogeltjes. Speel en ontdek ik en creëer ik vanuit joy, passie, bezieling, liefde en ontspanning. Rijd ik rond om door het hele land mijn muzikale verhaal te delen. Waar mijn pad mij heen gaat brengen, zie ik wel. In het nú is het allemaal al helemaal goed.

Steeds dichter kom ik bij mijn eigen kern en leer ik te leven vanuit onvoorwaardelijke liefde en ontspanning. Vol rust laat ik me zakken in het water van het meertje waar ik nu naast verblijf met Anna en voel ik dat ik vanaf nu altijd op mijn eigen hart mag gaan vertrouwen. De zon kleurt de golfjes helderblauw, terwijl ik me zachtjes laat leiden door de stroming en mijn hoofd helemaal onderdompel. Ik ben één met het water en leer van haar wijsheid.

Want water kiest ten alle tijde voor het pad van de minste weerstand.

“Ik kwam weer thuis in mezelf door volledig, vanuit ieder opzicht, in mezelf te vertrouwen en ten alle tijden trouw te blijven aan wie ik ben.”

“Lisa is een medicijnvrouw die mensen heelt met muziek.”

— Lizette

“In mijn hoofd stel ik het me altijd voor als een soort Tuin van Eden, maar eigenlijk is de nieuwe wereld een staat van Zijn die we allemaal van binnenuit kunnen bezielen.”